Vandaag vroeg opgestaan en de dag begonnen met spek en eieren van de kipjes in de tuin. Wanneer we ons hoofd buiten steken zien we voor het eerst waar we zijn beland: hetparadijs! Te midden van bossen, rivieren en bergen en overal zingende vogels. Gewoonweg prachtig!

We verzamelen wat info over de wandelroutes en beslissen van uitkijkpunt naar uitkijkpunt te rijden en daar rondom de kortere wandelingen te doen. Je kan hier eigenlijk meerdere dagen spenderen, maar ons doel is voor zonsondergang een goeie 200 km verderop bij de '12 Apostelen' te arriveren.

Wat we nog niet wisten was dat het merendeel van de wegen hier in het Grampians National Park nog steeds niet zijn hersteld na de erge overstromingen van begin dit jaar. We moesten dus kilometers om rijden via onverharde wegen, wat enorm veel tijdsverlies betekende. Rond de middag bleek Christophe ineens geen kaart meer te kunnen lezen (ik denk dat het deel van zijn hersenen dat logica regelt, rond etenstijd op non-actief gaat). Hij stuurde mij baantjes op met kuilen waar heel onze auto in gepast had en een paar keer zijn we bijna gekanteld (Yirka 75%). Het was dat het landschap hier zo overdonderend mooi is; anders zou ik wel eens boos kunnen geworden zijn.

Door al dit verkeerd rijden, nog meer tijd verloren en dus als een echte ralley-piloot en z'n copiloot naar de finish moetenracen omnog, net op tijd, de zon tekunnen zien ondergaan boven de '12 Apostelen'. Hierna nog 80 km in complete duisternis gereden, langs de ergste banen van vandaag, tot aan onze hostel in Apollo Bay.

De volgende ochtend besloten diezelfde 80 km terug te rijden omdat we vonden dat we overal voorbij gevlogen waren in plaats ervan te genieten. Wanneer we vertrekken begint het te regenen (eerste keer sinds we hier zijn), maar dit heeft wel z'n charmes. De kust is hier zo ruig en dramatisch en de regen en wolken benadrukken dit alleen maar. Het is hier prachtig rijden: aan de ene kant stranden met steile kliffen en aan de andere kant de groenste heuvels vol weiden met grazende schapen en wolligelammetjes. We stoppen enkele malen om op het strand te wandelen en staan uren te staren naar de metershoge golven en de kracht waarmee deze tegen de rotsen slaan. We voelen ons enorm klein.

Terugde weg op, terug via Apollo Bay, naar Kennett River waar, zo heeft men ons verteld, je de grootste kans hebt koala's in het wild te spotten. Nog maar net de auto geparkeerd of we zien al een meute mensen samengetroept rond een boom, gewapend met hun camera. Er zit er eentje in een boom te slapen (duh). We worden doorverschillende mensen op nog een paar andere koala's gewezen, maar we zouden er toch ook graag zelf eentje vinden. De bossen ingewandeld, zonder succes. Wanneer we doorhebben dat we naar takken moeten zoeken die een Y-vorm hebben, zien we bijna overal rondom ons koala's zitten. De meesten zitten maar wat te suffen, maar eentje voert voor ons een kleine show op (she's so fluffy I want to die). Wanneer ze haar lady parts begint te wassen en bijna op Christophe poept, gunnen we haar haar privacy en gaan we door.

Helemaal high on koala's rijden we door richting Bell's Beach. Dit is een van de gevaarlijkste stranden ter wereld: sterke stroming, metershoge golven die razendsnel breken en haaien houden van het ijskoude water. Hier wordt ook elk jaar in April het wereldkampioenschap surfen gehouden. Toevallig was er een lokale wedstrijd aan de gang en kregen we een paar echte pro's aan het werk te zien. Jammer genoeg is het bijna tijd om onze auto terug binnen te leveren dus moeten we opnieuw doorrijden.

Terug in Melbourne leek de stad plotseling niet zo erg meer en zijn we gaan Italianen om bij een lekkere pasta en een goed glas wijn na te genieten. Mamma mia!

Groetjes,

Yirka en Christophe

MUZIEK: Road trippin' - Red Hot Chili Peppers

FILM: Point Break

HOSTEL: YHA Apollo Bay eco-hostel