Hallo opnieuw!

Net met de nachtbus vertrokken uit Airlie op weg naar de 'red centre'. Een busreis van 30 uur voor de boeg waar we absoluut niet naar uitkijken. We hadden gedacht dat het nog even zou duren voor we in de Outback waren, maar nog geen 10 km buiten Airlie verandert het landschap al volledig. Geen statige witte strandhuizen meer, maar huisjes met veranda's op palen en met golfplaten daken. De weelderige jungle is verdwenen en grasvlaktes met af en toe wat struiken en bomen verschijnen. De aarde wordt steeds roder en de dorpen kleiner en zeldzamer. We passeren honderden en honderden kilometers niets. Wel een paar kangeroo's gezien; jammer genoeg dood langs de kant van de weg (Ronny hier misschien gepasseerd met z'n mountainbike).

We stoppen enkele keren in dorpjes die ons doen denken aan Radiator Springs uit Cars, maar dan met mensen (sorry, weeral een vergelijking met Disney). Veel meer dan wat boerderijen met megalekkere cowboys en een tankstation/supermarkt/pub/restaurant/hotel vind je hier niet.

Het is ook onze eerste kennismaking met de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australie die sinds de komst van de Europeanen zijn uitgebuit en verstoten. Het is nog maar enkele jaren geleden dat men heeft erkend wat hen is aangedaan en om hen te vergoeden werd er door de overheid een fonds opgericht. Deze mensen krijgen dus een soort loon uitbetaald, zonder hier echt iets voor te moeten doen. Men heeft dit gedaan om hen te willen helpen, maar in de praktijk zijn deze mensen nog verder in de marginaliteit geraakt.

Je ziet hen nergens en overal in groepjes rondhangen; ongewassen, zonder schoenen en met vuile kleren en meestal stomdronken. Hun taal is een soort gekrijs (we ver;oeden dus sterk dat piggy een Aboriginal was), dat voor ons heel agressief overkomt. We zijn ook meermaals getuige van een man die zijn vrouw een pak slaag verkoopt.

Hierdoor maken ze zich niet echt populair en worden ze eigenlijk opnieuw uitgesloten: security die hen wegjaagt uit een winkelcentrum, de buschaffeur die hen zegt achterin de bus te gaan zitten omdat ze te hard stinken en aan de ruit van sommige winkels hangen bordjes dat ze gewoon niet bediend zullen worden als ze zich niet aanpassen.

Het is zielig te zien hoe verloren deze mensen zijn. Ze kunnen niet terug naar hun natuurlijke manier van leven, maar ze horen ook niet echt thuis in onze hedendaagse wereld. Gelukkig ziet men dit hier ook in en verteld men ons dat er opleidingscentra worden opgericht om hen op een productieve manier in te zetten in de maatschappij en dat er hard wordt opgetreden tegen openbare dronkenschap (echt overal zien we borden met no-alcohol zones). Zo hopen ze de volgende generatie toch een mooiere toekomst te geven.

Toch lijkt het ons allemaal mooier in woorden dan in werkelijkheid: achter de hoek is een winkel die uitsluitend drank verkoopt met een drive in (zoals bij de McDonalds). Elke keer we hier passeren zien we wrakken van auto,s vol Aboriginals aanschuiven. Ook hebben we al een dronken man zien opgepakt worden door de politie. De politieauto's hier zijn een soort pick-uptruck met een kooi achterop waarin de man wordt opgesloten als een beest. Even verderop komen we diezelfde auto opnieuw tegen en horen we de 2 politiemannen tegen elkaar bezig over wat ze met hem moeten doen. Ze laten hem uit de kooi en al grappend zeggen ze dat ze hem straks toch gewoon terug oppakken.

Ze hebben hier dus nog een lange weg te gaan.

Groetjes,

Christophe en Yirka

BOEK: Kenneth Cook - Aangeschoten

FILM: Australia