The great escape

Vandaag met nieuwe moed terug opgestaan, ook al hebben we niet veel geslapen. Onze hostel ligt vlakbij 2 tramsporen en een treinstation envan dubbele beglazig hebben ze hier nog niet gehoord.

Terug de stad ingetrokken, maar toen Christophe doorhad dat dat ik wilde winkelen, sloeg zijn humeur al snel weer om. Omdat ik niet de hele dagmet Chrostiphe wou rondhangen (we zijn allebei tweelingen dus ook Christophe heeft eenkwaadaardig alterego), zijn we maar weer in de tourbrochures gedoken om te zien wat we allemaal konden doen. De meeste dingen hielden opnieuw een lange busreis in, waardoor de enig overgebleven optie een auto huren was. Mijn schrik voor Chrostiphe was groter dan die om links te rijden dus 'off we went'. Om 1 of andere reden, die compleet niet duidelijk is voor mij, vinden veel mensen mij een slechte chauffeur dus we waren opgelucht te vernemen dat in tegenstelling tot in Alice Springs, je hier wel een omnium verzekering kon boeken. Het huren van de auto kostte ons 28 Dollar enhet 'no worries' pakket32 Dollar, maar het nam wel mijn ongerustheid wat weg.

Een oefenrondje op de parking gereden en al snel werd duidelijk dat niet het schakelen met mijn linkse hand het probleem zou worden, maar het bedienen van mijn pinkers en ruitenwissers. Deze staan aan de andere kant van je stuur dus elke keer ik wou afslaan, zette ik mijn ruitenwissers aan in plaata van te pinken, tot groot ongenoegen van de auto's achter mij. Gelukkig stonden de pedalen op dezelfde plaats als bij ons of het had wel eens slecht kunnen aflopen. Je staat er niet bij stil hoe een automatisme rijden na een tijdjewordt.

Dankzij mijn geweldige copiloot Melbourne veilig uitgekomen en eenmaal op de autosnelweg ging het allemaal wel vlotjes. Ik begon terug echt te genieten van het gevoel dat rijden je geeft tot we de snelweg moesten verlaten en verder moesten op een kronkelweg doorheen de heuvels. Het was ondertussen al goed donker en doodeng om te rijden. De paar huizen die we tegenkwamen, waren van die grote Victoriaanse landhuizen, in een niet zo goede staat. Er hing een soort van mist laag bij de grond en rondom de weg en de huizen was er niks dan dichtbegroeide bossen. Het leek of we op de set van een griezelfilm waren beland. We wilden er niet aan denken wat er allemaal zou gebeuren, moesten we zonder benzine vallen en moeten hebbenaanbellen bij een van die huizen...

Plotseling, volledig uit het niets, verscheen er een kangoeroe te midden van de weg. We hadden rondom Alice Springs al enkele roes gezien, maar die waren mini in vergelijking met deze reus. We konden nog net op tijd uitwijken en gelukkig was skippy slim genoeg om in de juiste richting weg te springen. Hadden we dit geraakt tegen 100 per uur, had er van onze Hyundai Getz (vergelijkbaar met een Citroen C1) niet veel meer overgeschoten. Christophe dacht al even aan stoofvlees voor vanavond, maar mijn hart ging op dat moment serieus tekeer. Toch maar verder gereden aan een lagere snelheid. Een goede keuze bleek want enkele kilometers verderop zat er nog 1, die duidelijk niet van de slimste was en naar ons toe kwam gesprongen in plaats van te maken dat hij weg was. Serieus in de remmen moeten gaan en het beest maar op enkele centimeters na gemist. Eenmaal voorbij de kangoeroe (ongelofelijk spannend moment) kwam hij gewoon achter ons aan en bleef hij naast de auto meespringen. We reden 30 per uur in onze koekendoos en naast ons sprong een beest dat groter was dan onze auto en dat gewoon door enkele keren te springen makkelijk dezelfde snelheid haalde. Opnieuw vond Christophe het genieten. Ik achteraf ook, maar op het moment zelf, zelden zo bang geweest.

De hostel die we voor vanavond geboekt hadden, bleek makkelijk te vinden en ik was blij de auto voor vanavond op stal te kunnen zetten. Uitgeladen en ingechecked, maar vooral onze ogen uitgekeken. Dit is zonder twijfel de mooiste hostel tot nu toe. Er is een lounge volledig uit hout, mettrendy sofa's en een open haard. Een koppel uit Melbournevergezeld ons en we raken aan de praat. Ze hebben marshmellows (bah) bij die we roosteren in de open haard. Zeblijken muziekanten te zijn die een soort van Australische X-factor hebben gewonnen. Ze moeten toch vrij bekend geweest zijn want ze gebben getoured in Europa en Japan. Het is vooral leuk nog eens met mensen van onze leeftijd en met dezelfde intressesrond te hangen.

We gaan compleet relaxed slapen en zijn blij met onze keuze niet inMelbourne te blijven. Zo zie je maar weer: Everything always turns out fine!

Groetjes,

Christophe en Yirka

HOSTEL: YHA Grampians Eco hostel

Hate it or love it

Hallo!

Na opnieuw enkele dagen op een bus geleefd te hebben, zijn we eindelijk aangekomen in Melbourne. Een grote stad naar Australische normen.

Christophe heeft 5 seconden nadat we het busstation verlaten albeslist dat hij het hier niet leuk vindt. Hij is cranky en we kampen allebei met een groot slaaptekort. We boeken een dubbele kamer in plaats van een bed in een dorm, zodat we wat slaap kunnen inhalen. Jammer genoeg wanneer we 6 zalige uren later wakker worden, is Christophe nog steeds niet enthousiast.

We halen onze winterkleren uitde rugzak (het is hier 10 graden en er waait een ijskoude wind) en maken ons klaar om op verkenning te gaan. Eenmaal buiten lijkt Melbourne op elke andere grote stad waar we ooit zijn geweest, maar dan zonder die typische vibe. Ook is alles hier belachelijk nieuw en vind je geen enkel spoor van geschiedenis. Waarschijnlijk dolen we rond in het verkeerde deel van de stad, maar weslagen er niet in iets interessantste vinden. Dit maakt het er niet makkelijker op om Christophe op te beuren. Gelukkig passeren we een hamburgerbar waar ze lamsfillet tussen een broodje leggen. Het is de eerste keer dat ikChristophe zie lachen vandaag.

Omdat we vandaag veel punkers en skaters zijn tegengekomen op straat, proberen we te achterhalen of er misschien een paar goede optredens zijn dit weekend, maar helaas blijkt hier vooral indiepop en electro populair te zijn.

Het plan was hier enkele dagen te blijven, maar dit ziet Christophe echt niet zitten. Omdat de Australische Alpen hier maar op 2 uur rijden vandaan liggen, zoeken we uit of we misschien een paar dagen kunnen gaan snowboarden, maar ook dat draait uit op een teleurstelling. Omdat het de warmste maand augustus ooit is geweest, zijn de liften gesloten wegens een gebrek aan sneeuw.

Voor het eerst sinds ons vertrek is niet alles moeiteloos verlopen en voelen we ons een beetje verloren. Tijd om te gaan slapen dus en we zien morgen wel verder.

Groetjes Yirka en Christophe

HOSTEL: YHA Melbourne Metro

Red Hot Moon

We hebben tijdens ons verblijf in Alice Springs het beste voor het laatst bewaard, namelijk de uitstap naar Ayers Rock of Uluru. Omdat we het te riskant vonden een auto te huren en zelf de 500 km naar daar te rijden (wegens het gevaar een kangeroe aan te rijden, wat de verzekering niet dekte), is het een dagtrip met de bus geworden.

Om 6 uur 's morgens opgepikt, om 5 uur, slechts 2 bochten, een tiental huizen, 4 honden, 2 emoes en 5 kamelen later aan te komen.

We zijn eerst afgezet aan Kata Tjuta ofwel de Olgas. Kata Tjuta betekent 'veel hoofden' en met veel verbeelding lijken die rotsen daar wel een beetje op. Om een lang mythisch verhaal kort te maken: een groep mannen jagen de vrouwen en kinderen van een stam weg en worden hiervoor gestraft door levend begraven te worden, met enkel nog hun hoofd boven de grond (een soort bananenfuif in Stekene dus...).

Daar konden we dan een wandeling maken en foto's nemen. Dat laatste was niet eenvoudig doordat we vlak voor de enorme rotsen stonden waardoor we geen overall beeld kregen en Yirko (de zeur in Yirka) wakker werd (inderdaad we hebben een andere schrijver en er mag al eens met een ander gelachen worden). Gelukkig, voor mij althans, stopte de bus onderweg naar Ayers Rock aan een platform waar we een foto van het geheel konden nemen en Yirko weer verdween.

Aangekomen aan Uluru zagen we tot onze grote spijt dat de beklimming naar de top gesloten was vanwege de wind. Jammer, want we hadden er graag eens bovenop gestaan.

Na een korte tour rond Ayers Rock, die veel weg heeft van een rood maanlandschap (scheuren en kraters enzo) en een lang verhaal over het ontstaan ervan , een mythe zo absurd dat je een fles 'sterken' op moet hebben om het te begrijpen, kwamen we stilaan bij het hoogtepunt van de dag: een BBQmet (zogezegde) Champagneen zicht op Ayers Rock bij zonsondergang!!! We hadden een strategische plek aan tafel gekozen (bij de drank dus) vanwaar we de rots mooi van kleur zagen veranderen.

Onderweg terug naar huis miste de bus op een haar na een kangeroe. Spijtig, want er had nog wel een dessertje bijgekunnen.

Al bij al was het toch een prachtige dag en een mooi einde van ons verblijf in Alice.

(CU) CU-soon

Christophe en Yirka

Laid back in the Outback

Aangekomen in Alice Springs en het is hier geweldig!

Waar de Oostkust vooral heel gemaakt was, is het hier oprecht heel laid back! Overal leuke bistro's (mijn favoriet: een bistro van een Parijse bakker waar ze heerlijke blueberry cheescake met limoen serveren), tapas en wijnbars, kunstgallerijen en kleine winkeltjes. In de straten wemelt het van de hippe en alternatieve mensen. Het is hier een beetje hippie, maar met alle comfort en zonder de geitenwollensokkenmensen.

Net zoals thuis gaan we zaterdag naar de markt. Alleen geen hamburgerkraam, maar wel pannekoeken met eend. Volgens Christophe zijn ze hier lichtjaren voor op ons. Een lekker plekje in de zon uitgezocht en gewoon de boel een beetje afgekeken. Zalig!

Omdat er hier gezellige restaurantjes in overvloed zijn en omdat Christophe zich maar met veel moeite aanpastaan ons nieuw dieet (toen hij mjam mjam begon te zeggen tegen de koeien die we passeerden met de bus vond ik het nog wel grappig, maar toen hij daarnet een duif in zijn rugzak probeerde lokken, begon ik me zorgen te maken), hebben we beslist te besparen op andere dingen dan eten. We zijn al backpackers tegengekomen die overleefden op een pakje koekjes, een appel en water van de kraan. Lekker eten en drinken maakt voor ons een groot deel uit van de ervaring en daarom kunnen we het niet laten.

We zullen dus wat vaker 's nachts reizen om een overnachting uit te sparen, verzamelen elke kortingsbon die we kunnen vinden (op die manier toch 70 Euro uitgespaard) en kiezen onze uitstappen veel bewuster.

Zo zijn we vandaag, in plaats van een dure 4x4 jeep tour te boeken, gaan fietsen door de West MacDonnells Ranges. Omdat het park zich honderden kilometers uitstrekt, hebben we wel maar een klein deel gezien (toch 60 km gefietst), maar we zijn wel kunnen stoppen waar en wanneer we wilden en hebben gepicnicked op een plaats waarwe met die tour nooit waren geweest. We hebben 170 euro uitgespaard dus vanavond Chilli con kangeroo voor Christophe en morgen wil hij wel eens kameel kebab proberen.

Cheers!

Christophe en Yirka

HOSTEL: Alice in the territory

MUZIEK: A moment of silence - Streetlight Manifesto

In a big country

Hallo opnieuw!

Net met de nachtbus vertrokken uit Airlie op weg naar de 'red centre'. Een busreis van 30 uur voor de boeg waar we absoluut niet naar uitkijken. We hadden gedacht dat het nog even zou duren voor we in de Outback waren, maar nog geen 10 km buiten Airlie verandert het landschap al volledig. Geen statige witte strandhuizen meer, maar huisjes met veranda's op palen en met golfplaten daken. De weelderige jungle is verdwenen en grasvlaktes met af en toe wat struiken en bomen verschijnen. De aarde wordt steeds roder en de dorpen kleiner en zeldzamer. We passeren honderden en honderden kilometers niets. Wel een paar kangeroo's gezien; jammer genoeg dood langs de kant van de weg (Ronny hier misschien gepasseerd met z'n mountainbike).

We stoppen enkele keren in dorpjes die ons doen denken aan Radiator Springs uit Cars, maar dan met mensen (sorry, weeral een vergelijking met Disney). Veel meer dan wat boerderijen met megalekkere cowboys en een tankstation/supermarkt/pub/restaurant/hotel vind je hier niet.

Het is ook onze eerste kennismaking met de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australie die sinds de komst van de Europeanen zijn uitgebuit en verstoten. Het is nog maar enkele jaren geleden dat men heeft erkend wat hen is aangedaan en om hen te vergoeden werd er door de overheid een fonds opgericht. Deze mensen krijgen dus een soort loon uitbetaald, zonder hier echt iets voor te moeten doen. Men heeft dit gedaan om hen te willen helpen, maar in de praktijk zijn deze mensen nog verder in de marginaliteit geraakt.

Je ziet hen nergens en overal in groepjes rondhangen; ongewassen, zonder schoenen en met vuile kleren en meestal stomdronken. Hun taal is een soort gekrijs (we ver;oeden dus sterk dat piggy een Aboriginal was), dat voor ons heel agressief overkomt. We zijn ook meermaals getuige van een man die zijn vrouw een pak slaag verkoopt.

Hierdoor maken ze zich niet echt populair en worden ze eigenlijk opnieuw uitgesloten: security die hen wegjaagt uit een winkelcentrum, de buschaffeur die hen zegt achterin de bus te gaan zitten omdat ze te hard stinken en aan de ruit van sommige winkels hangen bordjes dat ze gewoon niet bediend zullen worden als ze zich niet aanpassen.

Het is zielig te zien hoe verloren deze mensen zijn. Ze kunnen niet terug naar hun natuurlijke manier van leven, maar ze horen ook niet echt thuis in onze hedendaagse wereld. Gelukkig ziet men dit hier ook in en verteld men ons dat er opleidingscentra worden opgericht om hen op een productieve manier in te zetten in de maatschappij en dat er hard wordt opgetreden tegen openbare dronkenschap (echt overal zien we borden met no-alcohol zones). Zo hopen ze de volgende generatie toch een mooiere toekomst te geven.

Toch lijkt het ons allemaal mooier in woorden dan in werkelijkheid: achter de hoek is een winkel die uitsluitend drank verkoopt met een drive in (zoals bij de McDonalds). Elke keer we hier passeren zien we wrakken van auto,s vol Aboriginals aanschuiven. Ook hebben we al een dronken man zien opgepakt worden door de politie. De politieauto's hier zijn een soort pick-uptruck met een kooi achterop waarin de man wordt opgesloten als een beest. Even verderop komen we diezelfde auto opnieuw tegen en horen we de 2 politiemannen tegen elkaar bezig over wat ze met hem moeten doen. Ze laten hem uit de kooi en al grappend zeggen ze dat ze hem straks toch gewoon terug oppakken.

Ze hebben hier dus nog een lange weg te gaan.

Groetjes,

Christophe en Yirka

BOEK: Kenneth Cook - Aangeschoten

FILM: Australia

Life's a Beach - poging 2

Na 1001 tours te hebben bekeken en vergeleken, hebben we beslist toch geen zeil-en duiktour te doen. We konden ten vroegste zaterdag aan boord, wat betekende dat we andere dingen op ons verlanglijstje zouden moeten schrappen (dit is het jammere aan ons verblijf in Australie, het enige land waar we omwille van budgetaire redenen met een tijdslimiet zitten. Ons ticket naar Nieuw Zeeland ligt vast, dus we moeten hoe dan ook voor 3 september in Sydney zijn).

Ook raadde onze Duitse kamergenote ons af om veel geld te betalen om te gaan duiken als je geen brevet hebt. Je kan dan blijkbaar alleen maar vanaf het strand duiken waardoor de diepte beperkt blijft en je min of meer hetzelfde te zien krijgt als wanneer je gaat snorkelen.

Eindelijk de knoop doorgehakt (niet dankzij de hulp van Christophe voor wie alles OK is en elke vraag beantwoordt met 'ik weet het niet') en dus gaan snorkelen. Met een boot rond de Whitsunday eilanden gevaren en gesnorkeld tussen allerlei soorten vissen en koraalriffen. Soms zwommen er honderden visjes rondom je (zo'n beetje zoals in de Kleine Zeemeermin tijdens het liedje 'Diep in de zee' om je toch een beeld te kunnen geven). We hebben zelfs enkele walvissen met hun babies gezien.

Gelunched op Whitehaven Beach (mosseltjes op Provencaalse wijze), een van de mooiste stranden ter wereld. Compleet verlaten en omringd door het blauwste water dat we ooit hebben gezien. Het was een geweldige dag, dus we hebben er geen enkel moment spijt van gehad dat we niet zijn gaan zeilen. Op de terugweg trouwens nog een zeilboot gezien die aan het zinken was, dus toen waren we helemaal blij met de keuze die we gemaakt hadden.

Terug in onze hostelstond er een rij om te kunnen koken in het minikeukentje, dus zijn we maar uit eten gegaan naar de plaatselijke Mexicaan. We hadden heel wat uitgespaard door niet te gaan zeilen, dus we vonden wel dat dit er af kon. Jammer genoeg was het zowat de meest vieze Mexicaan waar we ooit hebben gegeten (inclusief die Mexicaan in Antwerpen toen met mama en Jerie). Christophe vond het nog wel meevallen, maar die heeft de laatste dagen dan ook alleen maar mijn kookkunsten te eten gekregen.

Verder nog een luie dag in Airlie doorgebracht. Gewoon aan het zwembad wat gelezen en puzzelboekjes van de Story proberen invullen (dank je Christa). Aan het zwembad nog meer 'wildlife' gespot: een minislang, een arend en tientallen Kaketoes (nog steeds geen koala's gezien. We hebben wel al wat bijgeleerd over hen: ze slapen 22 uur per dag omdat ze high zijn van de eucalyptusbladen die ze eten. Dus Jessie, tot we je cocabladen vanuit Peru kunnen sturen, mischien een goed alternatief).

Groetjes

Christophe en Yirka

FILM: Finding Nemo (nogal voor de hand liggend)

MUZIEK: Katy Perry - Teenage Dream

Life's a 'beach'

G'day mates!

We weten het.

Het is weeral even geleden dat we nog eens iets van ons hebben laten horen, maar het is niet zo simpel om constant te blijven updaten. We zijn bijna voortdurend 'on the road'. 1 maand is veel te weinig om zo'n immens land te bezoeken en we leggen dus heel wat kilometertjes af (sinds we in Australie zijn al 3500). De dagen dat we niet onderweg zijn proppen we zo vol mogelijk om toch maar zo weinig mogelijk te missen.

Onze eerste blog over Airlie Beach was niet zo positief, maar we hebben onze mening moeten herzien. Eenmaal je voorbij het Wannabe-Ibiza gedoe keek, was het best nog een OK stadje.

Er is een mooi strand, waar je wel niet op mag omwille van de 'stingers', een soort kwal van een paar cm groot die hun tentakels kunnen uitrekken tot 3 meter, die ze dan rondom je arm of been wikkelen. De tentakel sterft dan af en jij blijft achter met serieuze brandwonden. Niet erg aangenaam dus. Vandaar dat men naast het strand een lagune heeft gemaakt met een nepstrand en zeewater om in te zwemmen. Rondom deze lagune staan allemaal hutjes met tafels en stoelen en elk een openbare BBQ. S'avonds kan je dan hier je vleesje komen bakken en opeten terwijl je de zon ziet ondergaan boven de haven. That's the Aussie way of life!

Oeps! Mijn internettijd is al op en een uur bijbetalen kost 5 Euro.Nog even geduld mensen... . Overmorgen schrijven we verder. De verhalen staan al op papier; het is gewoon nog een kwestie van intypen.

Cheers!

Christophe en Yirka

We no speak Americano

Hallo!

Net toegekomen in Airlie Beach met de nachtbus. Deze keer alles goed verlopen, entoch is Christophe nogal cranky (hij is ook de jongste niet meer). We moeten nog even wachten totwe op onze kamer mogen; ideaal dus om onze blog nog eens bij tewerken.

Noosa achter ons gelaten. Het was er leuk, maar het gaf mij een enorm 'Hawaii all over again' gevoel. Heel mooie natuur en voldoende leuke dingen om te doen, maar nogal afgeplat door het hoge aantal Amerikanen die er verbleven. Blijft toch een ras apart.Gelukkig gesproken met wat Fransmannen en een Belguit Sint Niklaas (Saint Nicolas in luik, maar toch hoe groot is de kans?) die de dingen zagen zoals wij en wel nog weten hoe ze moeten genieten zonder al te veel show.

We hebben onze dagen vooral in en rond de oceaan doorgebracht. We zijn nog geen prosurfers (al denkt Christophe van zichzelf van wel), maar we zijn wel enorm verbeterd. We hebben de littekens om het te bewijzen!

Verder zijn we nog op Koala jacht geweest. Ver in het woud getrokken, maar geenenkele gezien.Het lagmisschien ook wel aan Christophe zijn kennis van deze dieren: volgenshem leven ze ondergronds en eten ze bamboo.

We moeten nu beslissen of we gaan zeilen en duiken of niet. Er is blijkbaar een race aan de gang waardoor er niet veel boten beschikbaar zijn, en dus zouden we tot vrijdag moeten wachten.

We zitten nu in een dorpje met 1 straat; volgens de flyers het Ibiza van Australie (echt niet waar)! Wel genoeg reclame van bars voor Wet T-shirt wedstrijden, die kneuzen van over heel de wereld aantrekken. We wetennog niet of we hier wel 3 dagen willen rondhangen.

Misschien dat een dutje verlichting brengt.

Groetjes,

Christophe en Yirka

HOSTEL: Airlie Beach Base resort