Shipping up to Picton

Nog eens een nachtbus genomen richting Wellington, waar we de boot nemen naar Picton op het Zuidereiland.

Het is meteen duidelijk dat we nooit op cruise zullen moeten gaan, want al na 5 minuten zijn we allebei misselijk. We vallen gelukkig snel in slaap tot we brusk terug worden gewekt door 3 oude zakken die denken dat ze nog goed in de markt liggen bij de jongere dames.

We beslissen een paar dagen in Picton te blijven om terug wat op krachten te komen. Onze hostel is geweldig met gratis Jacuzzi, biljart en darts (Christophe verliest elk spel; zelfs biljart). We wandelen een stuk van de Queen Charlotte Track om toch niet helemaal de luirik uit te hangen.

In onze hostel opnieuw een paar oudere mannen die nog steeds in hun kansen geloven en twee Aziatische meisjes blijven lastigvallen. Blijkbaar, zo horen we later op de radio, zijn er veel getrouwde mannen afgezakt naar Nieuw Zeeland voor het rugby. Hun vrouwen hebben ze collectief thuisgelaten en ze gedragen zich als bronstige pubers. Zielig! Het wordt nog erger wanneer we het nieuws op TV zien en blijkt dat de vraag naar prostituee's groter is dan het aanbod. We zien een lelijke dragqueen vertellen dat dit goed is voor hem/haar want een man met teveel op en in de stemming kijkt zo nauw niet meer. Dubbel zielig!

HOSTEL: Tombstone Backpackers

We own the bay

Vandaag koers gezet richting het uiterste noorden van het Noordereiland. De weg: vooral lang en saai. De auto die we gehuurd hebben is een 'automatic' wat het rijden nog eentoniger maakt. Gewoon gas geven en af en toe remmen. Je hebt ook bijna nergens radio ontvangst, dus ook geen muziek om de verveling te verdrijven. Ook mijn copiloot is niet de meest spraakzame persoon op deze planeet.

We weten niet goed wat te verwachten wanneer we in Taupo Bay toekomen. De kerel die ik aan de telefoon heb gehad, klonk nogal dubieus. Het dorp is erg klein en ligt er verlaten bij. De hostel die we geboekt hebben, staat te koop. Ik bereid mij al voor om de lange weg opnieuw te moeten afleggen wanneer een meisje ons komt begroeten. We blijken de enigste gasten te zijn dit weekend en voelen ons toch niet echt op ons gemak. Dit verandert gelukkig wanneer onze surfcoaches arriveren met het avondeten: lam met groentjes en zoete aardappelen, allemaal vers van de boerderij van z'n ouders. Het wordt toch nog een gezellige avond en we kijken al uit naar de surf van morgen.

We worden vroeg wakker van de regen op het dak. We slapen in een soort van zolderkamer die doet denken aan die van Christophe van vroeger; zelfs de posters aan de muur zijn hetzelfde(we missen enkel de TV met het roze beeld en maar 1 zender). Uit het gesprek met onze coaches, Tim en Johny (Bigwood, no kidding)gisteren avond was dan ook al gebleken dat we bij 2 overjaarse pubers verbleven. Christophe voelt zich hier thuis: growing older but never old! Deze 2 kerels hebben de wereld afgereist op zoek naar de beste golven. Voor hen is surfen geen hobby, maar een levenswijze.

We krijgen lessen in het lezen van weerkaarten en we leren over de verschillende golven en hoe ze breken. Wanneer we klaar zijn om het water in te gaan, is het nog steeds aan het stormen. De lucht is donkergrijs, de regen valt zo har naar beneden dat het pijn doet aan je gezicht en de wind blaast ons bijna omver. Het water is even donker als de lucht en slaat woest tegen de kliffen aan het uiteinde van de baai. Geloof het of niet, maar dit was eigenlijk in ons voordeel als beginner. De wind kwam van over het land naar zee, waardoor de golven niet echt braken, maar gewoon een hele hoop wit water kreeg. Op wit water surfen is gemakkelijk omdat je niet echt zelf de golf neemt, maar gewoon vooruit geduwd wordt door het water. Ideaal dus om onze 'rechtop staan' techniek te oefenen.

Wanneer de wind draait, wordt het tijd voor het echte werk. Christophe weet een paar imposante golven te nemen, maar Caro en ik sukkelen met onze timing waardoor we elke keer of te vroeg of te laat rechtstaan.

Na het surfen naar een ander klein dorpje gereden waar vroeger de walvisvaarders aanmeerden. Fish and Chips gegeten op de pier. Niet m'n favoriet maar het smaakte wel na een dag hard werken.

De volgende dag valt het afscheid ons zwaar. Op de terugweg deze keer wel radio (een nog slechtere versie van Q-music; het is mogelijk). Gelukkig want het enige dat mijn copiloot kan uitbrengen is: ' rij terug, hier wil ik voor altijd blijven!'

HOSTEL: Isobar surf

MUZIEK: Drive - Incubus

Return of the drinKING

Vandaag in de omgeving van Rotorua gaan sledgen. Nieuw Zeeland heeft een duizelingwekkend groot aanbod in avontuurlijke attracties: skydive, raften, canyon swing, bungee (de hoogste ter wereld: 136 m), jetboating en dus ook sledgen. Dit is een soort van bodyboarding in een rivier waar je normaal op zou gaan raften.

We krijgen te horen dat we de enigen zijn die ochtend en dat de coaches op oefensessie gaan en we gewoon met hen meemoeten. Dit betekent dat we met 3 coaches, Christophe en ik zijn (normaal is de ratio 1 op 8 sledgers). Achteraf gezien nog een geluk want het ging er ruig aan toe. We krijgen eerst een kleine briefing met wat je allemaal niet mag doen: niet zo zwemmen want dan wordt je meegesleurd, niet die richting uit want dan kan je te pletter slaan tegen de rotsen, niet verkeerd op je sledge liggen of je kan je schouders breken,... . Eigenlijk mag je alleen maar met je voeten peddelen in de richting die zij je aanwijzen.

We leren nog enkele 'rollen' die je moet doen, moest het fout lopen en met een heel bang hartje zetten we koers richting de rivier. We dachten afgezet te worden aan een soort van platform van waarop we rustig de rivier in zouden kunnen, maar in plaats daarvan moeten we vanop een paar rotsen naast een waterval van 7 meter het koude water inspringen. Nog maar eens: zo blij dat we met 3 coaches voor ons 2 waren. De stroming is sterk en mijn coach moet mij bijna de hele tijd overal naartoe duwen en trekken. Ik mag peddelen zo hard ik wil, de juiste richting uitgaan lukt niet. Toch slaag ik erin de eerste golf perfect te nemen zonder overkop te gaan. Christophe mist de golven volledig, maar het lukt hem wel om de laatste golf terug stroomopwaarts te peddelen (emotieloos en gefocused op zijn doel zoals alleen Christophe dat kan).

's Middags op ons gemakje naar een slaperig stadje dat tijdens de opnames van de Lord of the Ring films gebruikt werd als set voor Hobbiton. Het is ongelofelijk hoe hard die film hier nog leeft. In elke hostel krijgen we de films te zien (het komt al een beetje onze strot uit)en elk gehucht dat we passeren biedt wel tours aan naar 1 of andere plaats die in de film te zien is. Het dorp waar we ons nu bevinden was vroeger vast vergelijkbaar met de Hellestraat ofzo, nu zijn er meer cafe's, hotels en souvenierwinkeltjes dan huizen. De namen hiervan verwijzen allemaal naar dingen uit de boeken en films.

Voor ons liever geen LOTR gerelateerde dingen meer en verder naar Coromandel. Eenmaal toegekomen zien we een bord staan: welkom in Narnia; tours beschikbaar.

Coromandel is een schiereiland vol mooie stranden (waaronder Hot Water Beach waar je na het graven van een put in het zand, in heet water kan baden; heeft weer iets te maken met de vulkanische activiteit). Omdat we de voorbije weken al zoveel mooie stranden hebben gezien, is het moeilijk enthousiast te blijven. Het is de eerste keer dat we het 'been there, done that' gevoel hebben en ermee gepaard komt ook de heimwee. Gelukkig zijn de hostels hier in NZ enorm huiselijk en gezellig en zijn ook de meeste mensen die we ontmoeten heel vriendelijk (groot verschil met Australie).

Erna keren we terug naar ons beginpunt in Auckland omdat hier vanavond de wereldbeker rugby van start gaat. De openingsceremonie missen we grandioos (we dachten dat die om 7 uur begon, maar was eigenlijk al om 4 uur) ook al kunnen we zonder file vlotjes de stad in rijden. We hadden het enorm druk op de baan verwacht, maar we passeren amper auto's. Op de radio horen we dat blijkbaar iedereen met het openbaar vervoer naar de stad probeert af te zakken. Iets waar ze duidelijk niet op voorzien waren want honderden reizigers blijken niet verder dan de buitenwijken van de stad te geraken. Op de radio doen ze een oproep aan de mensen met een auto om gestrande reizigers mee te voeren. Wanneer we de eerste bushalte passeren zien we een kleine 100-tal mensen staan en besluiten we wijselijk gewoon door te rijden.

De openingsceremonie was naar het schijnt prachtig; een haka van 400 man (een soort Maori strijddans, moet je maar eens opzoeken), dus wanneer de Fransen waarmee we vanavond op stap zouden gaan ook het vuurwerk willen overslaan, trekken Cristophe en Ik alleen verder naar Mount Eden om naar het vuurwerk te kijken. Echt alleen zijn we niet wanneer we arriveren. Een paar duizend mensen bleken hetzelfde idee als ons gehad te hebben. Het vuurwerk wordt vanop 6 verschillende locaties in de stad afgestoken en vanop onze berg hebben we een prachtig overzicht.

Erna afgezakt naar een Belgisch cafe waar dan ook die Fransen bleken te zitten. Iedereen is hier gek op onze bieren. Waar je in australie al naar een speciaalzaak moest, verkopen de meeste bars en supermarketen hier Hoegaarden, Leffe, Duvel, Chimay en zelfs Chouffe en Karmeliet. Moet ik nog vertellen dat Christophe die avond lichtjes beschonken naar huis is gegaan?

HOSTEL: Bamber house

MUZIEK: The Slackers - Wanted dead or alive

Lord of the hot springs

We moeten vandaag maar 200 km tot onze volgende bestemming, maar toch geeft de gps aan dat we bijna 4.5 uur onderweg zullen zijn. We vloeken op het stomme ding en zeggen tegen elkaar dat dit niet kan. In Belgie schiet je de autosnelweg op en als je bestemming in de buurt van de afrit ligt, ben je in minder dan 2 uur daar (als je niet in de file komt vast te zitten weliswaar). In Nieuw-Zeeland hebben ze ook autosnelwegen, maar verder dan dezelfde naam rijkt de vergelijking niet. Wanneer een baan nooit breder is dan 1 vak in elke richting, doorheen elk onbenullig dorp passeert en de maximum snelheid van 100 (!) constant gelimiteerd wordt tot 70 of zelfs 50, kan je niet spreken van een autosnelweg.

We volgen de Thermal Explorer Highway die ons over een geothermisch plateau voert. Nieuw Zeeland ligt bijna geheel op een breuklijn en de beweging van de verschillende aardplaten zorgt voor dit levendige vulkanische landschap. De meeste van deze vulkanen zijn wel degelijk nog actief en overal passeren we scheuren in de aardkost waaruit zwavelwolken omhoog rijzen. Het grondwater is hier kokend heet. De hoofdattractie hier zijn dan ook zwembaden met magisch water dat genezende en verjongende krachten zou hebben. Natuurlijk heeft magie een hoog prijskaartje. We besluiten dat we in de fleur van ons leven zijn en (nog) geen verjongingskuur nodig hebben en zo sparen we weer wat centjes uit. Achteraf een goede zet gebleken, want onze hostel van die avond had gewoon zijn eigen warmwaterbron in de tuin, gratis (wil ik ook later).

We stoppen onderweg nog bij een natuurpark om al die geothermische activiteit eens van dichterbij te bekijken. Helaas kan de gelaagdheid van de dingen diewe zien (een hoop stenen en putten)ons maar matig bekoren. Dat de zwavel ervoor zorgt dat alles hier naar stront ruikt, helpt ook niet echt.

'S avonds slapen we in Rotorua, de eerste plaats eigenlijk waar de Maori cultuur nog duidelijk aanwezig is. De Maori's zijn de oorspronkelijke bewoners van dit eiland en hun verhaal leest min of meer hetzelfde als dat van de Aboriginals (al is de Maori geschiedenis iets bloediger en zijn ze zelf medeverantwoordelijk voor het afslachten van hun eigen volk). Ook lijkt ons het de Maori's iets beter te zijn vergaan: ze hebben een eigen radio en TV zender, zijn vertegenwoordigd in verschillende politieke partijen, hun taal wordt op school aangeleerd en sommige van hun gebruiken zijn overgenomen door de Britten die zich hier jaren geleden hebben gevestigd. We lezen ergens: 'enkele honderden jaren geleden kwamen 2 werelden samen en werden de kiwi's (inwoner van het huidige Nieuw Zeeland) geboren.' We krijgen hierbij het gevoel dat alles en beetje romantischer wordt voorgesteld dan het werkelijk is. Alcoholmisbruik leeft blijkbaar sterk bij de hedendaagse Maori's en niet elke Kiwi die we spreken is even enthousiast over hen. Hun afkomst en de Maori cultuur lijkt ons vooral misbruikt te worden om toeristen te entertainen.

HOSTEL: Backpackers Central Rotorua

FILM:Once we were warriors (echt bekijken; iedereen hier raadt ons deze film aan)

Mount Gloom

We bevinden ons te midden van het landschap dat dienst deed als set voor Mordor uit de Lord Of The Ring film. Veel hebben ze niet moeten aanpassen, want de bergen en heuvels hebben hier van nature uit een zwart-bruine kleur en omdat het winter is, zijn alle planten kaal. Het is slecht weer en de donkergrijze wolken hangen laag waardoor het helemaal lijkt ofhet einde van de wereld nabij is.

We rijden nog een half uur voor we aan de pistes toekomen (ski in - ski out zoals wij het gewend zijn, kennen ze hier niet), maar westijgen wel boven het wolkenpak uit en zo kunnen we toch nog in de zon snowboarden.

Normaal waren we niet van plan geweest op het Noordereiland te gaan boarden, maar in Auckland heeft men ons aangeraden toch te gaan omdat dit het meest geavanceerde gebied van Nieuw Zeeland is. Ook krijg je niet elke dag de kans om mount Doom te bedwingen. De omgeving is inderdaad zo mooi als men ons verteld heeft (3 gitzwarte vulkanen die juist boven de wolken uit komen en waarvan enkel de toppen bedekt zijn met sneeuw), maar jammer genoeg valt het skigebied zelf wat tegen. Als dit het topgebied van Nieuw Zeeland is, maken we ons toch wat zorgen voor onze snowboard trip op het Zuidereiland (iets waar vooral Christophe naar uitkijkt). Er zijn hier 2 stoeltjesliften en 3 trekkers. Misschien zijn we in Europa met onze Alpen gewoon heel erg verwend? De pistes zelf blijken ok ende sneeuw is goed. Christophe vindt zelfs een paar sprongen en geniet zichtbaar van elke seconde.

'S avonds terug in onze hostel zien we dat we een paar nieuwe kamergenoten hebben. Gelukkig want gisteren sliep er een oude zak (JEUGDherbergen) bij ons die iedereen met z'n gesnurk heeft wakker gehouden. We grappen hier wat over met de 'oude' kamergenoten en het valt ons op dat 1 van de 2 nieuwelingen opvallend stil blijft. We konden toen nog niet weten wat ons nog allemaal te wachten stond...

Na het eten (iets voedzamer vandaag) met een hele bende naar Lord Of The Ring beginnen kijken, maar na een klein uur hou ik het voor bekeken en ga ik slapen om een uur later opnieuw plaats voor de TV te nemen. Het gesnurk van 1 van de nieuwe kamergenoten is niet te beschrijven luid. Waar gisteren oorstopjes ervoor hadden gezorgd dat ik toch nog in slaap was geraakt, maken deze vannacht geen enkel verschil uit. Het is alsof er een truck door de kamer raast. In de TV-kamer vindt de rest van onze kamergenoten het nog wel grappig tot ze het gesnurk door de muur heen en boven de TV uit ook horen. We blijven zo lang mogelijk zitten (ik was vergeten hoeveel eindes Lord Of The Ring 3 heeft), maar gaan uiteindelijk toch naar onze 'Sauron' terug. Ik ben zo moe dat ik vrijwel meteen in slaap val, maar Christophe kan de slap maar niet vatten en doet dus noodgedwongen nachtje door.

'S morgens krijgt Snurkie Mcsnurk van niemand een 'goede morgen' en een beetje chagrijnig zetten we onze weg verder door Vulcano Country.

HOSTEL: National Park Backpackers

FILM: LordOf The Ring 1, 2 en 3

Kiwi Kickoff

Toegegeven, het is even geleden dat we nog eens iets geschreven hebben, maar we hebben ondertussen ook niet stilgezeten. Maar goed laat ons beginnen bij het begin. Vanuit sydney zijn we op het vliegtuig gestapt richting Auckland, Nieuw-Zeeland, waar we 2.5 uur later veilig en wel zijn aangekomen. We zitten nu echt aan de andere kant van de wereld (zo,n 18500 km van jullie verwijderd)! Het tijdverschil met Belgie is nu 10 uur.

In Auckland hebben we even gesukkeld om de juiste bus te vinden, maar uiteindelijk toch onze hostel bereikt. Onderweg zagen we dat de stad in volle voorbereiding was voor het WK Rugby, dat hier volgende vrijdag van start zal gaan. Het is een enorm evenement voor het kleine Nieuw-Zeeland waar amper ooit iets gebeurt en de kiwi's zijn dan ook heel trots. Bovendien is Nieuw-Zeeland 1 van de favorieten om het WK te winnen. Het is hier dus al rugby wat de klok slaat.In onze hostel zit het bomvol met Fransen die van zichzelf denken dat zij het te kloppen team zijn. Laat ze maar denken; wij steunen Nieuw-Zeeland.

Dag 2 was eigenlijk een typische overgangsdag: de was doen, boodschappen doen en een beetje vooruit plannen. Moet nu eenmaal ook gebeuren.

In de namiddag zijn we gaan wandelen naar Mount Eden, een uitgestorven vulkaan midden in Auckland van waarop je een prachtig uitzicht hebt over de hele stad. Samen naar de zonsondergang gekeken; romantiek alom dus (ah l' amour).

De volgende dag zijn we een auto gaan huren om ermee naar de bergen te rijden; neen, al die kangoeroes en slechte wegen hebben ons niet afgeschrikt. Nu ik het er toch over heb en omdat we er veel reacties op hebben gekregen, misschien even Yirka 75% uitleggen, om misverstanden in de toekomst te vermijden. Yirka 75% is de bijnaam die ik haar gegeven heb omdat ze de dingen wel eens 75% durft te overdrijven. Vandaar dus.

Na het oppikken van de auto moesten we nog even terug langs onze hostel om onze rugzakken op te halen. Daar krijgen we toevallig van onze bazin te horen dat ze op de avond van de openingsmatch van het WK nog 1 kamer vrij heeft. De prijs was redelijk ten opzichte van alle andere hostels, die hun prijzen schandalig omhoog hadden gedaan (140 kiwi-dollar perpersoon per nacht). Na wat aanpaaingen in ons schema, besloten we de kamer te nemen. Het leek ons wel leuk de opening van dichtbij mee te maken.

Daarna vlug de auto in want we moesten nog enkele uurtjes rijden en we wilden er graag voor het donker zijn (wie weet wat staat er allemaal op de baan). Aangekomen in onze verblijfplaats in het National Park nog een pot heerlijke noedels klaargemaakt (niet dus; voedingswaarde 0, smaak ver onder 0, maar wel goedkoop). Na het feestmaal vroeg het bedje opgezocht want ik had al 2 dagen weinig geslapen. Het zou vast niet lang duren vooraleer ik zou liggen dromen van besneeuwde bergtoppen en snowboarden.

HOSTEL: Bamber House

(Down) under the bridge

' S morgens weeral de bus genomen naar Sydney en klaar voor de laatste etappe in Australie. We hebben ons hier al goed gehad, maar het vele reizen en het razendsnelle tempo beginnen serieus door te wegen. Van Melbourne naar Sydney is slechts een busreis van 14 uur (een peulschil voor ons), toch heeft Yirka het wat moeilijk. Ze kan niet slapen en verveelt zich. Nu weet ze misschien ook eens wat het is de hele reis wakker te zijn.

Onderweg passeren we langs Canberra. Waarom juist dit de hoofdstad van Australie is, begrijp ik niet goed. Het lijkt niet groter dan St-Niklaas en de kerktoren van Stekene is hoger dan het hoogste gebouw hier. Ze hebben in Australie dan ook niet veel steden om uit te kiezen, denk ik (Yirka vertelt juist dat zij weet waarom Canberra de hoofdstad is; gelukkig weet zij alles: sinds het begin van de kolonisatie van Australie door de Britten, heerste er rivaliteit tussen Melbourne en Sydney. Beiden wilden graag de hoofdstad worden en omdat men het maar niet eens werd, heeft men voor Canberra gekozen, dat juist tussen beide steden in ligt).

Wanneer we in Sydney toekomen, lukt het ons maar niet de weg naar onze hostel te vinden, waardoor we verplicht zijn een taxi te nemen. Eenmaal in onze hostel vallen we meteen in slaap (Yirka toch).

De volgende 2 dagen doen we het rustig aan en wandelen we gewoon wat rond in de stad. We bekijken de Harbour Bridge en kuieren langs het Opera House. We leggen ons gewoon in het grasvan de Botanical Gardens om de boel wat af te kijken. Het valt ons op hoe anders sydney is dan Melbourne. Melbourne was heel Rock en Roll, terwijl Sydney heel Yuppie aandoet. We komen maar3 soorten mensen tegen: toeristen, zakenmannen - en vrouwen en joggers (soms een combinatie van de laatste 2: mannen en vrouwen in maatpakken en mantelpakjes, met daaronder loopschoenen; zenuwachtig rondjes lopend terwijl ze deals sluiten aan de telefoon). Nog nooit zoveel joggers gezien op 1 dag. We zouden beter ook een paar rondjes gaan lopen; later misschien.

Omdat ik nog wat goed te maken had van in Melbourne, gaan we ook winkelen. Ik was vast geen goed gezelschap, want Yirka bleef maar zeggen hoe hard ze wou dat Dinny hierbij was geweest.

Onderweg komen we een drankwinkel tegen waar ze Belgische bieren verkopen. Ik verwen mezelf met een Duvelke (zalig, want het Australische bier stelt niks voor). We nemen ook wat Leffe's en Chimaykes mee voor Peter, die in Sydney woont en die ik via mijn collega Benny en zijn vrouw Joelle heb leren kennen (bedankt trouwens) en waar we de volgende dagen mogen logeren. 'S avonds gaan we een biefstukje eten in 1 van de rooftop restaurants, met een prachtig uitzicht op Sydney by night. Als klap op de vuurpijl steken ze vanop een wolkenkrabber naast ons een heus vuurwerk af.

(DOWN) UNDER THE BRIDGE - vervolg

De volgende dag verhuizen we van onze hostel naar onze nieuwe verblijfplaats. Het is een beetje afwachten want uiteindelijk weten we toch niet echt bij wie of waar we terecht zullen komen. Bleken allemaal zenuwen voor niks want we werden ongelofelijk hartelijk ontvangen. We voelden ons meteen op ons gemak bij Peter. Het is ook leuk nog eens in een huiselijke omgeving te vertoeven.

Onze eerste kennismaking wordt gevierd met 3 flessen wijn en een zelfbereide maaltijd. Peter heeft een hele hoop flyers, boeken en kaarten klaarliggen om ons zoveel mogelijk tips te kunnen meegeven.

Op zijn aanraden wandelen we 's ochtends tot aan het plaatselijke haventje voor een heerlijk ontbijt. Het is echt typisch voor Australie dat je in een wereldstad kan zijn en toch heel vlakbij zo'n pittoresk haventje kan vinden. Peter heeft het mooi verwoord:Australie is het kleinste grootste land ter wereld. Na ons ontbijt de bus genomen tot in Manley, een strand juist buiten de stad. Weer een strand, maar opnieuw compleet anders. Even hebben we het plan door te reizen naar Palm Beach (hier wordt Home and Away opgenomen - Christophe wil even melden dat Home and Away sucks), maar we hebben geen zin om weer een hele dag van het ene naar het andere te rushen.

We vinden een lokale brouwerij, die 5 verschillende soorten bier brouwt waarvan er vorig jaar 2 tot het beste bier ter werled in hun categorie verkozen zijn. Wanneer we binnengaan zodat Christophe eens kan proeven, zien we dat ze mosseltjes serveren. We nemen meteen plaats aan tafel en de teleurstelling is groot wanneer we merken dat een (hoofdgerecht) portie maar 12 (!) mosselen zijn. Ze smaken wel lekker, maar we missen toch de mosseltjes a volente van bij ons op de Lambieksfeesten.

Op onze laatste avond in Sydney spreken we af met Peter in het centrum. Hij neemt ons eerst mee naar een soort ouderwets pretpark gebaseerd op Coney Island in New York. Ik vind het hier geweldig maar Christophe vind de ritjes te duur en nogal flauw (waren ze eigenlijk ook wel), dus zakken we verder af naar de plaatselijke pub voor een aperitief. Erna lekker Thais gegeten en dan terug naar de pub. Er is ondertussen een band beginnen optreden en binnen de korste keren barst het feest hier los. Het is vrijdag en het begin van het weekend wordt hier hevig gevierd. We lachen ons kreupel met al die yuppies die compleet uit de maat dansen (het lijkt wel een feest bij de Windhey's). Als 'encore' spelen ze Good Riddance van Greenday. De perfecte afsluiter voor Australie.

HOSTEL: YHA at the ROCK

PETER, YOU CAN PRACTICE YOUR DUTCH SOME MORE WITH OUR SUMMARY OF THE PAST FEW DAYS, BUT WE ARE WRITING THIS PART IN ENGLISH BECAUSE WE REALLY WANTED YOU TO KNOW HOW MUCH WE APPRECIATED YOUR HOSPITALITY. WE HAD A GREAT TIME!THANKS AGAIN!

Let's go get lost

Vandaag vroeg opgestaan en de dag begonnen met spek en eieren van de kipjes in de tuin. Wanneer we ons hoofd buiten steken zien we voor het eerst waar we zijn beland: hetparadijs! Te midden van bossen, rivieren en bergen en overal zingende vogels. Gewoonweg prachtig!

We verzamelen wat info over de wandelroutes en beslissen van uitkijkpunt naar uitkijkpunt te rijden en daar rondom de kortere wandelingen te doen. Je kan hier eigenlijk meerdere dagen spenderen, maar ons doel is voor zonsondergang een goeie 200 km verderop bij de '12 Apostelen' te arriveren.

Wat we nog niet wisten was dat het merendeel van de wegen hier in het Grampians National Park nog steeds niet zijn hersteld na de erge overstromingen van begin dit jaar. We moesten dus kilometers om rijden via onverharde wegen, wat enorm veel tijdsverlies betekende. Rond de middag bleek Christophe ineens geen kaart meer te kunnen lezen (ik denk dat het deel van zijn hersenen dat logica regelt, rond etenstijd op non-actief gaat). Hij stuurde mij baantjes op met kuilen waar heel onze auto in gepast had en een paar keer zijn we bijna gekanteld (Yirka 75%). Het was dat het landschap hier zo overdonderend mooi is; anders zou ik wel eens boos kunnen geworden zijn.

Door al dit verkeerd rijden, nog meer tijd verloren en dus als een echte ralley-piloot en z'n copiloot naar de finish moetenracen omnog, net op tijd, de zon tekunnen zien ondergaan boven de '12 Apostelen'. Hierna nog 80 km in complete duisternis gereden, langs de ergste banen van vandaag, tot aan onze hostel in Apollo Bay.

De volgende ochtend besloten diezelfde 80 km terug te rijden omdat we vonden dat we overal voorbij gevlogen waren in plaats ervan te genieten. Wanneer we vertrekken begint het te regenen (eerste keer sinds we hier zijn), maar dit heeft wel z'n charmes. De kust is hier zo ruig en dramatisch en de regen en wolken benadrukken dit alleen maar. Het is hier prachtig rijden: aan de ene kant stranden met steile kliffen en aan de andere kant de groenste heuvels vol weiden met grazende schapen en wolligelammetjes. We stoppen enkele malen om op het strand te wandelen en staan uren te staren naar de metershoge golven en de kracht waarmee deze tegen de rotsen slaan. We voelen ons enorm klein.

Terugde weg op, terug via Apollo Bay, naar Kennett River waar, zo heeft men ons verteld, je de grootste kans hebt koala's in het wild te spotten. Nog maar net de auto geparkeerd of we zien al een meute mensen samengetroept rond een boom, gewapend met hun camera. Er zit er eentje in een boom te slapen (duh). We worden doorverschillende mensen op nog een paar andere koala's gewezen, maar we zouden er toch ook graag zelf eentje vinden. De bossen ingewandeld, zonder succes. Wanneer we doorhebben dat we naar takken moeten zoeken die een Y-vorm hebben, zien we bijna overal rondom ons koala's zitten. De meesten zitten maar wat te suffen, maar eentje voert voor ons een kleine show op (she's so fluffy I want to die). Wanneer ze haar lady parts begint te wassen en bijna op Christophe poept, gunnen we haar haar privacy en gaan we door.

Helemaal high on koala's rijden we door richting Bell's Beach. Dit is een van de gevaarlijkste stranden ter wereld: sterke stroming, metershoge golven die razendsnel breken en haaien houden van het ijskoude water. Hier wordt ook elk jaar in April het wereldkampioenschap surfen gehouden. Toevallig was er een lokale wedstrijd aan de gang en kregen we een paar echte pro's aan het werk te zien. Jammer genoeg is het bijna tijd om onze auto terug binnen te leveren dus moeten we opnieuw doorrijden.

Terug in Melbourne leek de stad plotseling niet zo erg meer en zijn we gaan Italianen om bij een lekkere pasta en een goed glas wijn na te genieten. Mamma mia!

Groetjes,

Yirka en Christophe

MUZIEK: Road trippin' - Red Hot Chili Peppers

FILM: Point Break

HOSTEL: YHA Apollo Bay eco-hostel